Freddy woont samen met zijn vrouw, Magda, in een assistentiewoning van het lokaal dienstencentrum De Sleutel. Wat hem typeert? Hij is een toegewijde mantelzorger, een rol waarin hij langzaam maar zeker is gegroeid, zonder het eigenlijk meteen door te hebben.
"Het begint heel onschuldig", vertelt Freddy. "Je doet eens een boodschap extra, neemt de afwas wat vaker voor je rekening, of zorgt voor gezelschap. Ook dat is mantelzorg, hé. Kleine dingen die je als vanzelfsprekend beschouwt, tot je op een dag beseft: ik ben mantelzorger."
Bij Freddy en zijn vrouw begon die evolutie bijna tien jaar geleden. Beiden zijn oud-verpleegkundigen die samen van hun pensioen wilden genieten. “Dat ging in het begin goed”, zegt Freddy. “Maar na twee jaar begon mijn vrouw lichamelijk achteruit te gaan. En te bedenken dat ze tot haar pensioen nooit ziek is geweest, altijd paraat. Maar dan... was het ineens op.”
De verandering sloop er langzaam in. Haar fysieke toestand verslechterde stap voor stap. "Het kwam geleidelijk. Eerst merkte ik dat ze hulp nodig had bij dagelijkse dingen, de computer, de auto, de administratie… Zaken die ze vroeger vlot deed. Maar na verloop van tijd gaf ze zelf toe: ‘Ik kan het niet meer.’ En dan neem je over, omdat je wil dat ze zo lang mogelijk zelfstandig kan blijven wonen.”
Die mantelzorg werd voor Freddy uiteindelijk een voltijdse bezigheid. “Alles wat ik deed, draaide rond haar welzijn. Gelukkig krijgen we ondersteuning van thuisverpleging en andere diensten. Dat maakt een wereld van verschil.”
Maar dat betekent niet dat het altijd makkelijk is. "Als je niet meer kan wat je vroeger graag deed, dan word je daar boos van. Op jezelf, op de situatie, soms zelfs op elkaar. In een relatie verandert er ook iets: je bent niet alleen meer partner, maar ook verzorger. En dat is toch anders dan wanneer de hulp van buitenaf komt."
Gelukkig weet Freddy ook tijd vrij te maken voor zichzelf. “Ik heb hier in De Sleutel mijn activiteiten. We doen ook aan stoelaerobics en ik breng mijn vrouw twee keer per week naar de kinesist. Ze gaat naar de kapper en af en toe naar de schoonheidsspecialiste, kleine dingen, maar ze geniet ervan, en dan ben ik ook blij. We proberen ook nog te reizen, al is dat niet altijd evident.”
Reizen met een rollator vraagt organisatie. “Niet elke luchthaven is even toegankelijk. Maar ik herinner me onze reis naar Kos, een klein eiland van maar een boterham groot, daar stonden ze klaar met een rolstoel zodra we landden, supervriendelijk, zelfs tot aan het toilet begeleiden ze je. En eerlijk? Ik hoef dan nergens te wachten, dus voor mij is het ook vakantie!” lacht
Freddy’s gouden tip voor andere mantelzorgers? “Wacht niet te lang om hulp te vragen. Te veel mensen doen dat pas als ze écht niet anders meer kunnen. Maar er zijn diensten, instanties, mensen die je willen ondersteunen. Ook tijdelijk. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.”
